ខ្មោចព្រាយបិសាចនៅតែជាអាថ៌កំបាំងដ៏សំខាន់លើផែនដី មិនអាចមានការបកស្រាយច្បាស់លាស់នៅឡើយ។ ….ម្នាក់ៗចូលចិត្តស្ដាប់ពីរឿងអស់នេះ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះជឿ អ្នកខ្លះមិនជឿ អ្នកខ្លះខ្លាច អ្នកខ្លះក៏មិនខ្លាច…. តួយ៉ាងដូចយុវវ័យបួននាក់ដែលកំពុងធ្វើដំណើរលំហែតាមរថយន្តធុន តូចមួយតាមផ្លូវជាតិលេខ៤។
«ស្អីគេ! បាត់ខ្លួនទៀតហើយ!? ឥលូវឃើញតែដំណឹងប្រកាសរកកូនស្រីបាត់ពីផ្ទះរហូត!»
ចាន់អានកាសែតដែលខ្ចប់ចេកចៀនប្រឡាក់ប្រេងរងើម។
ឯវិបុល ដៃនៅដាក់លើចង្កូតឡានបណ្ដើរ លូកមាត់ឆ្លើយឆ្លងបណ្ដើរ៖
«រត់តាមសង្សារដឹងវ៉ី?! ស្រីៗឥលូវយ៉ាប់ណាស់! ឃើញផុសតែវីដេអូជេរគ្នាតាមហ្វេសប៊ុក!»
«សម័យអ៊ីនធឺណិតវាអ៊ីចឹងហើយ! ហាហា…» ចាន់តបធ្វើហី។
ម៉ានិតដកដៃពីហ្វេសប៊ុកមកចូលរួមវិភាគនឹងគេដែរ៖
«អត់យកសោះឡើយស្រីធុនហ្នឹង! ស្រួលមិនស្រួល ថ្ងៃក្រោយខឹងឯង ជេរដល់ម៉ែឪឯងទៀត!»
ម៉ោង៥ល្ងាច…. ព្រះអាទិត្យលាចាកមេឃាទៅហើយ ទើបពួកគេមកដល់ទីរួមខេត្តដែលពេញប្រៀបដោយភ្ញៀវទេសចរ….
ប៉ុន្តែគម្រោងនៃវិស្សមកាលរបស់ពួកគេលើកនេះ គឺរកកន្លែងមួយថ្មីណាមួយដែលមានអារម្មណ៍បែបផ្សងព្រេងមានមនុស្សស្គាល់តិច ហើយបោះតង់គេងជាមួយធម្មជាតិ។
ថ្ងៃមិញមេឃស្រឡះបើកថ្ងៃក្ដៅហែងសោះ គ្រាន់តែឡានបោលកង់ជាន់ទឹកដីសមុទ្រភ្លាម មេឃចាប់ផ្ដើមស្រទំ រកកលចង់ភ្លៀងតិចអីតិច។ គិតទៅទឹកដីសមុទ្រ អាកាសធាតុប្រែប្រួលលឿនមែន។
ចេញផុតពីទីរួមខេត្តបានជាង៥គីឡូម៉ែត្រ…. ភាពអ៊ូអរនៃទីក្រុងទេសចរល្បីឈ្មោះចាប់ផ្ដើមរសាយបាត់…. មិនយូរប៉ុន្មាន ស្លាកមួយនៅខាងឆ្វេងដៃមានជាអក្សរធំៗថា “ឆ្នេរសុខសាន្ត” បង្ហាញនៅពីមុខកែវភ្នែកអ្នកចម្ងាយទាំង៤ដែរ។
«ចូលនេះហ្មងទៅអ្ហី?!»
«អើ! កន្លែងអីអ្ហ៎ា ដូចមិនដែលឮ?!»
វិបុលមិនរង់ចាំចម្លើយយល់ព្រមគ្រប់គ្នាទេ គេបត់ឡានយឺតៗ ចូលតាមផ្លូវតូចនោះ។
….នៅពីក្រោយផ្លាកចាស់រុំព័ទ្ធដោយរុក្ខជាតិនោះ ផ្លូវចូលជាផ្លូវលំតូចចង្អៀតដែលដើមឈើតូចធំដុះដង្ហែអមសងខាងផ្លូវ ស្ងាត់សូន្យងងឹតព្រិល ឮសូរតែចាបយំ គ្មានមនុស្សម្នាក់សោះ។
ទ្រនិចនាឡិកាចង្អុលលេខម៉ោង៦….
«តិចមេឃភ្លៀងទៅ? ពួកឯងមើលម៉ោង៦សោះ ងងឹតអីក៏ងងឹតម៉េះ?»
«ម៉ោង៦ហើយ ចង់ឱ្យនៅភ្លឺដល់ណាទៀត? ស្រុកមាត់សមុទ្រវាអ៊ីចឹងហើយ ឯងធ្វើមើលតែមិនដែលមក!» វិបុលភ្នែកមើលផ្លូវបណ្ដើរ តបនឹងម៉ានិតបណ្ដើរ។
«តែវាគ្មានឃើញអ្នកស្រុកម្នាក់សោះ ហើយទូរសព្ទក៏អត់សេវាទៀត!» ម៉ានិតតបទាំងខ្វល់។
«តិចវង្វេងអាបុល?!» ចាន់មិនបង្អង់លូកមាត់ឱ្យទាន់សភាពការណ៍។
«ជិះតែតាមផ្លូវត្រង់ វង្វេងស្អីអ្ហែង?!» វិបុលប្រកែក ហាក់លួងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងនិងមិត្តភ័ក្ដិកុំឱ្យខ្លាច។
វណ្ណាដែលស្ងាត់មាត់មួយល្ងាចហើយ លាន់មាត់៖
«ស្អីនោះវ៉ី?»
ឮតែប៉ុណ្ណេះ ម្នាក់ៗបើកភ្នែកចំហកាន់តែខ្លាំងពិនិត្យអ្វីម្យ៉ាងដែលកំពុងប្រាកដខ្លួននៅនឹងមុខឡានរបស់ពួកគេចម្ងាយប្រហែល៥០ម៉ែត្រ។ បើជាមនុស្សវាមិនអីទេ ចុះបើជាអ្វីម្យ៉ាងដែលមិនមែនជាមនុស្ស តើពួកគេត្រូវធ្វើបែបណាទៅ បើទីនេះស្ងាត់ជ្រងំ ហើយងងឹតទៀតនោះ? ចាន់មិនចាំបាច់មើលឱ្យច្បាស់សិនទេ ក៏លូកដៃទាញខ្សែករូបព្រះពីក្នុងកអាវមកផ្គុំដៃ ហើយសូត្រធម៌ញាប់មាត់។ ចំណែកបីនាក់ទៀតមិនសូវជាខ្លាច ហើយឡាននៅតែបន្តដំណើរទៅមុខទាំងចិត្តមិនស្រួល ដើម្បីឱ្យដឹងច្បាស់ថាស្រមោលស្ទង់ៗដែលនៅខាងមុខនោះជាអ្វី?
ស្រមោលបានក្លាយជាលោកយាយម្នាក់ពាក់អាវស ពេលពួកគេចូលទៅកៀក។ គាត់អង្គុយលើកូនតូបឈើចាស់មួយបាក់បែកដោយអន្លើ ហើយមានបង្វេចមួយនៅនឹងដៃ។ គាត់បក់ហៅឡានឱ្យឈប់ រួចដើរមកក្បែរគោះកញ្ចក់តិចៗ។ ពួកគេមើលមុខគ្នា ហើយបុលបង្ហើបកញ្ចក់ តែមិនទាន់ស្ដីអ្វីនៅឡើយ។
«យាយសុំទៅដោយសារផង ផ្ទះយាយនៅខាងមុខនេះទេ!»
ម្នាក់ៗហាក់កំពុងគិតដល់រឿងម្យ៉ាង…. គឺមិនមែនខ្លាចលោកយាយថាជាចោរប្លន់ទេ ក៏មិនសមយល់ថាគាត់ជាខ្មោច?
ទីបំផុត លោកយាយក៏បានឡើងឡានជិះជាមួយពួកគេ។
បុលគិតថានេះជាឱកាសនឹងសួរនាំលោកយាយរឿងឆ្នេរសុខសាន្តចម្លែកនេះ។
«យាយគឺជាអ្នកលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នៅតាមផ្លូវនេះ ហើយយាយមកលក់នៅទីនេះដើម្បីបានប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិតផង និងចាំផ្លូវកូនៗផង ព្រោះពួកគេយកយាយមកឱ្យរស់នៅទីនេះតែម្នាក់ឯង ហើយយូរៗម្ដងទើបពួកគេមកលេង!»
ស្ដាប់ការរៀបរាប់ដ៏គួរឱ្យខ្លោចចិត្តរបស់លោកយាយដែលខ្លួនចាស់ហើយ ម៉ានិតបានដកប្រាក់១០ដុល្លារជូនលោកយាយដើម្បីទុកទិញចំណីអាហារ និងជូនថែមទឹកផ្លែឈើ២កំប៉ុងទុកគ្រាន់ពិសា។
….ភូមិតូចមួយលេចឡើងខាងមុខពួកគេដូចយាយស្លៀកសអះអាងមែន តែហាក់មានតែផ្ទះខ្ទមតូចៗ ហើយត្រូវដើរចូលទៅក្នុងតាមច្រកផ្លូវឆ្ការតូចចង្អៀតផង។
វណ្ណាជួយយួរបង្វេចលោកយាយ ហើយតាមគាត់ឆ្ពោះទៅផ្ទះតូចមួយដំបូងគេ។
ដោយបានស្គាល់ផ្លូវ ពេលចេញពីភូមិលោកយាយមកវិញ ពួកគេទាំង៤បានរកឃើញឆ្នេរដែលជាគោលដៅបោះតង់។
….ម៉ោងជិត៨យប់ទៅហើយ។
គ្មានទេមនុស្សម្នា មានតែសូរទឹកសមុទ្រ និងខ្យល់ជំនោរពេលយប់ដ៏បរិសុទ្ធ។ ពួកគេរើអីវ៉ាន់ចុះពីក្នុងឡាន ហើយវណ្ណាចាប់ផ្ដើមរើសមែកឈើតូចៗមកបង្កាត់ជាភ្នក់ភ្លើង កំដរអារម្មណ៍ បំភ្លឺទាំងបំបាត់ខ្យល់រងា។
ក្នុងរាត្រីដ៏អណ្ដែតអណ្ដូង គ្មានគេរំខាន វិបុលនិងវណ្ណាបបួលគ្នាដើរស្រូបខ្យល់តាមបណ្ដោយឆ្នេរ។
«អាចាន់ វាមិនព្រមមក! រាងវាគឺខ្លាច ហាសហា!» គេទាំងពីរនិយាយដើមមិត្ត។
«អ៊ីចឹងបានជាឃើញវាឱ្យម៉ានិតនៅជាមួយក្បែរតង់!»
«វាចេកទេដឹងអ្ហា៎?!»
«ចេកស្អី? សង្សារម៉ាប្លូន!»
មើលពីឆ្នេរទៅ គេអាចឃើញកោះតូចមួយហាក់នៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានទេ។ សំឡេងអ្វីមួយមកប៉ះត្រចៀកវណ្ណា។ ពីដំបូង គេគិតថាវាជាសំឡេងសត្វយំ តែស្ដាប់យូរៗទៅ វាហាក់ដូចជាសំឡេងនរណាម្នាក់កំពុងហៅឈ្មោះគេ ហើយស្រែកឱ្យជួយ។
វណ្ណាចាប់ផ្ដើមនៅមិនសុខ ព្រោះសភាពលើឆ្នេរនេះរាងងងឹតទៅៗ បន្ទាប់ពីព្រះចន្ទត្រូវបាំងដោយផ្ទាំងពពកដែលហើរមកកាត់។ វណ្ណាប្រាប់ខ្លួនឯងថាមិនឱ្យខ្លាចដែរ តែសំឡេងនោះរឹតតែឮឡើងៗពេញក្នុងត្រចៀក ច្បាស់ណាស់ វាជាសំឡេងមនុស្សស្រីកំពុងហៅឈ្មោះគេម្ដងហើយម្ដងទៀត។
វណ្ណាទប់មិនបានក៏ប្រាប់រឿងនេះទៅវិបុល៖
«អ្ហែងឮសំឡេងអ្នកណាប្លែកៗអត់អ្ហា៎?!»
«មានឯណា? សត្វយំទេអ្ហី? ឱ្យតែមេឃងងឹត មនុស្សច្រើនគិតស្រមើស្រមៃផ្ដេសផ្ដាសឮនេះឮនោះអ៊ីចឹងហើយ!»
គេចុចបើកពិលក្នុងដៃ ហើយរេទៅលើផ្ទៃទឹកដោយចៃដន្យ ភ្លាមនោះ អ្វីម្យ៉ាងហាក់កំពុងអណ្ដែតក្នុងទឹក។
«ស្អីហ្នឹង រាងមូលដូចជាក្បាលមនុស្សម៉េះ?!» វណ្ណានិយាយរញីរញ័រ។
វិបុលបញ្ចាំងពិលទៅក្នុងផ្ទៃទឹកម្ដងទៀត តែមិនបានឃើញស្រមោលនោះទេ។
នៅមិនឆ្ងាយពីឆ្នេរនេះប្រហែល៥០០ម៉ែត្រ ព្រៃដុះស៊ុបទ្រុប មានស្នាមផ្លូវតូចមួយ ស្មៅរាបដោយអន្លើ ហាក់បង្ហាញថាផ្លូវតូចនេះមានមនុស្សដើរឆ្លងកាត់មិនច្រើនទេ។ ផ្ទុយពីការគិត នៅខាងចុងផ្លូវតូច មានកូនផ្ទះឈើមួយដុតចង្កៀងភ្លឺផ្លុងៗ ស្ងាត់ជ្រងំ ឮតែសំឡេងទឹករលកទៅមក និងសត្វសមុទ្រយំចេចចាច មើលទៅដូចផ្ទះខ្មោចក្នុងកុន។
មើលតាមប្រលោះជញ្ជាំង គេអាចឃើញបុរសម្នាក់កំពុងឈរក្បែរនារីម្នាក់ដែលអង្គុយលើកៅអីនៅពីមុខកញ្ចក់។ ទឹកមុខបុរសនោះបង្ហាញស្នាមញញឹមដោយក្ដីស្រលាញ់ចំពោះនាង មើលទៅពួកគេទំនងជាប្ដីប្រពន្ធទើបរៀបការថ្មីថ្មោង ព្រោះបើតាមអាយុពួកគេមិនទាន់លើស៣០ឆ្នាំផង។ បុរសជាប្ដីកំពុងសិតសក់ឱ្យនាងពីមុខកញ្ចក់ដោយការយកចិត្តទុកចិត្ត និងស្និទ្ធស្នាល។
«សក់អូនចាប់ផ្ដើមដុះវែងជាងមុនហើយតើ! មួយរយៈនេះ អូនគួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់ដឹងទេ!?»
នាងមិនទាន់តបថាយ៉ាងណាផង គេនិយាយត៖
«យើងនឹងនៅជាមួយគ្នាក្នុងសភាពស្ងប់ស្ងាត់ គ្មានអ្នករំខានបែបនេះរហូត! គ្មានអ្នកណាអាចមកបំបែកពួកយើងបានទៀតទេ! ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកយើងនឹងមានកូន បងចង់ឱ្យថ្ងៃនោះមកដល់ឆាប់ៗដល់ហើយ!»
ថាហើយ គេញញឹមសម្លឹងទៅកញ្ចក់មើលមុខនារីក្នុងបេះដូងរបស់គេ ទោះនាងហាក់ស្លេកស្លក់ និងស្គមបន្តិចក៏ដោយ។ គេនិយាយបណ្ដើរ លើកដៃស្ទាបពោះនាងបណ្ដើរបង្ហាញក្ដីសុខក្នុងជីវិត។
…………………………….
នៅឯណេះ ចាន់និងម៉ានិតកំពុងអង្គុយអាំងភ្លើងក៏ឃើញវណ្ណានិងវិបុលវិលមកពីដើរលំហែវិញ។
«គ្នាឃើញក្បាលមនុស្សលឹបលក្នុងទឹក!»
បុលបន្លាចចាន់ ចាន់ចាប់ផ្ដើមស្លេក។ វណ្ណានិងវិបុលសើចក្អាកក្អាយ៖
«និយាយលេងទេវ៉ី! អាឡប់នេះភ័យមើលតែមនុស្សស្រី! អាវណ្ណា វាស្រវាំងភ្នែកសោះ! ដល់អញចាំងពិលទៅមើលគ្មានឃើញស្អីផង!»
វណ្ណាប្រកែក៖
«ស្រវាំង? អញឃើញច្បាស់នឹងភ្នែកណា៎ ដូចសក់មនុស្ស! ហើយមុនហ្នឹង ឮសំឡេងស្រីស្រែកឱ្យជួយទៀត!»
បុលសើចក្អាកក្អាយ៖
«ប្រូណាស់ អាប្រូ!»
ទោះបុលខំបង្វែរ តែមនុស្សខ្លាចដូចចាន់ឮអ៊ីចឹងហើយ នៅឯណាសុខ?
គេរំអុកមិត្តភ័ក្ដិត្រលប់ទៅវិញទាំងយប់ តែត្រូវមិត្តភ័ក្ដិលួងលោម។
វណ្ណាពីមាត់ធ្លាប់តែចចេចចចូចឌឺដងឱ្យចាន់ ពេលនេះបែរជាលែងមានពាក្យអីឆ្លើយឆ្លងជាមួយពួកគេ។ គេនៅស្ងៀម មិនមែនខ្លាចទេ តែកំពុងគិតថា ខ្លួនឯងដល់ថ្នាក់ចូលវ័យរវើរវាយ ឬមកពីអ្វីម្យ៉ាង?
យប់ជ្រៅហើយ…. ពួកគេក៏នាំគ្នាចូលដេកដោយបំបែកគ្នាជាពីរកន្លែង។ វណ្ណានិងម៉ានិតដេកក្នុងតង់ក្បែរភ្នក់ភ្លើង ឯវិបុលនិងចាន់ចូលដេកក្នុងឡានដែលនៅខាងលើផ្លូវ ព្រោះចាន់មិនទុកចិត្តការដេកក្នុងតង់ ហើយក្បែរមាត់សមុទ្របែបនេះទៀតទេ។
ចាន់ទើបតែប្រាស់ខ្នងបន្តិច ស្រាប់តែឮសំឡេងមនុស្សស្រែក និងស្នូរជើងរត់ប្រសាច។
ចាន់ដែលរៀបនឹងបិទភ្នែកដេកទៅហើយ លូកដៃទៅអង្រួនខ្លួនវិបុលឱ្យភ្ញាក់ឡើង។
វិបុលមិនទាន់ឆ្លើយអ្វីផង ស្នូរគោះកញ្ចក់ឡានតូកៗលាន់មក។ អ្វីម្យ៉ាងកំពុងតែអើតមកពីចំហៀងឡានរបស់ពួកគេ។ ចាន់អង្រួនខ្លួនវិបុលញាប់ជាងមុន។
ការពិតនោះគឺវណ្ណាមិត្តភ័ក្ដិរបស់គេសោះ ធ្វើឱ្យអ្នកនៅក្នុងឡានហាក់បានធូរចិត្តបន្តិចវិញ។
ចុះហេតុអីពេលនេះ គេបែរជារត់ត្រហេបត្រហបមកគោះកញ្ចក់ឡានទាំងយប់បែបនេះទៅវិញ?
ពេលចូលមកក្នុងឡានទាំងអស់គ្នាហើយ វណ្ណារៀបរាប់ថាពេលកំពុងដេកតង់ គេឮសំឡេងមនុស្សស្រីនិយាយអ្វីរអ៊ុះៗតែម្នាក់ឯង ដូចជាមានយំសោកផង។ វណ្ណាពីដំបូងគិតថាមិនចង់រវល់ទេ ព្រោះលើឆ្នេរដាច់ស្រយាលយ៉ាងនេះមានមនុស្សស្រីឯណាមកយំទាំងយប់បែបនេះ? តែស្ដាប់យូរៗទៅទើបដឹងថា មានសំឡេងមនុស្សមួយក្រុមមកនិយាយលេងនឹងនាង ដោយមានសំឡេងសើចសប្បាយ។ វណ្ណាទ្រាំស្ដាប់យូរទៅ ស្មានតែមានក្រុមទេសចរទើបមកដល់ដែរ ក៏ចេញទៅមើល តែមិនឃើញមានមនុស្សណានៅក្បែរកន្លែងដេករបស់គេសោះ។
គេគិតថាអាចជាខ្មោច តែក្រោយមកគិតថាមិនមែនទេ ព្រោះសំឡេងអ៊ូអរនោះបានបង្ហើរមកតាមខ្យល់។ វណ្ណាក៏ដើរតាមសំឡេងមនុស្សមួយក្រុមនោះ ហើយបានឃើញមនុស្សទាំងនោះកំពុងតែអង្គុយជុំគ្នាជុំវិញរបស់ម្យ៉ាង។ ក្នុងពេលកំពុងចង់ដឹងពីក្រុមមនុស្សទាំងនោះ វណ្ណាឈានជើងដើរទៅក្បែរពួកគេទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ពេលទៅដល់ជិត ម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះងាកមករកវណ្ណា ហើយញញឹម។ វាមិនមែនជាស្នាមញញឹមដ៏រួសរាយរបស់មនុស្សមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នាទេ តែវាជាស្នាមញញឹមដ៏គួរឱ្យស្រៀវឆ្អឹងខ្នង ព្រោះម្នាក់នោះគ្មានភ្នែក គ្មានច្រមុះ មានតែមាត់សើចចេញរង្វះធំៗ មុខមាត់ហើមស្ពុល រង្វង់ភ្នែកខ្មៅតែមិនឃើញគ្រាប់ភ្នែក ចំណែកខោអាវដាច់រយ៉ីរយ៉ៃអស់។
បានន័យថា ពួកគេពិតជាមិនមែនមនុស្សទេ។
វណ្ណាចិត្តចង់រត់ទៅឱ្យផុតពីទីនោះភ្លាមៗតែម្ដង តែមិនដឹងយ៉ាងម៉េច គេបានត្រឹមតែបើកភ្នែកធំៗ ហារមាត់ តែស្រែកមិនឮ ព្រោះមិនដឹងបាត់សំឡេងទៅណាអស់ ចំណែកជើងហាក់ត្រូវបានគេកប់ក្នុងខ្សាច់យ៉ាងជ្រៅព្រោះឈានទៅណាមិនរួច មានតែឈរឆ្កុបនៅមើលខ្មោចទាំងនោះហោះមកសន្សឹមៗមកក្បែរ។
ដូចជាគុណបុណ្យជួយ វណ្ណានឹកឃើញសូត្រធម៌ដែលលោកតាគេបានបង្រៀនកាលពីក្មេងបីចប់ទាំងញ័រខ្លួនចំប្រប់ ហើយភ្នែកបិទមិនហ៊ានប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពពេលនោះ។ គ្រាន់តែសូត្រចប់ ព្រលឹងខ្មោចទាំងនោះក៏រលាយបាត់ ទុកតែវណ្ណាឈរល្ហល្ហេវម្នាក់ឯងលើឆ្នេរខ្សាច់នោះ។ គេបើកភ្នែកមកវិញ មិនឃើញអ្វីគួរឱ្យខ្លាចដូចកាលពីមុននេះ ក៏ឈានជើងរត់មកវិញសំដៅរកឡានដែលមានវិបុលនិងចាន់នៅដេកទីនោះ។
ចុងក្រោយ ពួកគេក៏គិតគ្នាថាទៅដេកនៅផ្ទះសំណាក់ក្បែរនោះ។ មើលពីក្រៅ ផ្ទះសំណាក់នេះចាស់សម្បើមណាស់ ហើយមិនសូវមានពន្លឺភ្លើងគោមបំភ្លឺទេ។ បើមានជម្រើសផ្សេង ពួកគេច្បាស់ជាមិនមកដេកនៅទីនោះទេ។ នេះជាផ្ទះសំណាក់ដែលមានពីរជាន់ ហើយនៅជាន់ទទួលភ្ញៀវខាងក្រោមមិនសូវភ្លឺទេ មានតែភ្លើងពណ៌ពងមាន់ព្រឹមៗ ឃើញមុខអ្នកទទួលភ្ញៀវស្ទង់ៗ។ ចាន់រាងធូរចិត្តបន្តិច ពេលបានចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ផ្ទះសំណាក់ ទោះបីវាមិនធំ ហើយមិនសូវត្រជាក់ដូចខាងក្រៅ តែគេហាក់មានអារម្មណ៍ថានេះជាកន្លែងសុវត្ថិភាពមួយសម្រាប់យប់នេះ។
នៅខាងក្រៅផ្ទះនេះមានដើមឈើ និងវល្លិដុះពេញ មិនដឹងថាគេមកលម្អដោយព្រៃឈើដូចនៅកណ្ដាលព្រៃបែបនេះដើម្បីទាក់ទាញសត្វព្រៃ ឬអ្នកមកលេងទេ។
តែដល់ម៉ោង៤ទៀបភ្លឺ វិបុលឈឺនោមចង់ក្រោកទៅបន្ទប់ទឹក។ ឆ្លងកាត់រឿងជាច្រើន គេរាងស្រៀវមិនចង់ក្រោកទៅទេ តែគិតចុះគិតឡើង ទៀងវាមិនឈ្នះទាល់ ក៏ដាច់ចិត្តងើបយឺតៗដើរទៅ។
វិបុលហាក់ឮសំឡេងទឹកហូរនៅខាងក្នុងដូចជាមានមនុស្សកំពុងនៅក្នុងនោះ។ គេងាកមកមើលគ្នីគ្នាដែលកំពុងដេកលង់លក់ ឃើញគ្រប់គ្នា គ្មានបាត់អ្នកណាឡើយ។ នេះមានន័យថា បើមានមនុស្សនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក គឺជាអ្នកផ្សេងក្រៅពីក្រុមរបស់គេ?
គេយកដៃបើកភ្លើង ហើយចូលទៅទាំងបិទភ្នែក… បើកភ្នែកមកវិញ ផ្ទៃបន្ទប់ទឹកនេះគ្មានអ្វីទាំងអស់….
រួចរាល់ហើយ រូតខោរៀបនឹងដើរចេញមកវិញ គេស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថា អីម្យ៉ាងក្នុងចានបង្គន់កំពុងកម្រើក រសេមរសាមចេញមកក្រៅ។ ព្រះអើយ តាមពិតគឺសក់មនុស្សស្រីដែលងើបឡើងមកបន្តិចម្ដងៗពីក្នុងបង្គន់។ សក់នាងរាយប៉ាយ រត់វើកៗដូចជន្លេនសំដៅមករកវិបុលដែលកំពុងបើកភ្នែកធំៗ។ លេបទឹកមាត់មួយក្អឿក វិបុលស្រែកយក៍ៗ មិនខ្លាចបែកសំឡេងផ្អើលអស់ពួកម៉ាកដែលកំពុងដេក។ ទ្វារនៅបិទជាប់ពីខាងក្នុង ទោះបីបីនាក់ដែលនៅខាងក្រៅប្រឹងទាញបើកយ៉ាងណាក៏មិនរបេះ។ អ្នកទាំងបីសម្រុកបុកទ្វារចូលទៅ ឃើញវិបុលកំពុងដេកសន្លប់បាត់ស្មារតីតែម្នាក់ឯង ក៏ជួយលើកគ្រាមកលើគ្រែវិញ ហើយអង្រួនដាស់ឱ្យដឹងខ្លួន។ ពេលដឹងខ្លួនមកវិញ វិបុលប្រញាប់តឿនមិត្តភ័ក្ដិឡើងឡានមកវិញទាំងមេឃមិនទាន់ភ្លឺ។
ព្រហាមឃើញព្រិលៗទៅហើយ នៅតាមផ្លូវមកវិញ ពួកគេមិនបានឃើញភូមិតូចរបស់យាយលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍នោះទៀតទេ តែគេឃើញមានផ្នូរបីបួនក្នុងនោះជំនួសទៅវិញ។ ក្នុងចំណោមផ្នូរទាំងនោះ ពួកគេបានឃើញកំប៉ុងទឹកផ្លែឈើនិងក្រដាសប្រាក់១០$ ដែលម៉ានិតបានដកជូនលោកយាយកាលពីយប់មិញនេះ។ នេះបានន័យថា….?
ចេញដល់ថ្នល់ជាតិ ពួកគេបានអែបឡាននៅតូបលក់ទឹកអំពៅមួយកន្លែងសួរនាំពីផ្លូវចូលទៅឆ្នេរនោះ។ មីងអ្នកលក់ទឹកអំពៅប្រាប់ថា ផ្លូវចូលទៅក្នុងនោះមានកន្លែងកប់ខ្មោចមួយ ហើយមានលោកយាយម្នាក់បន្ទាប់ពីស្លាប់ក៏ត្រូវកូនៗយកមកបញ្ចុះនៅទីនោះ ដោយយូរឆ្នាំម្ដងទើបនាំគ្នាមកសែនផ្នូរលោកយាយ។
មកដល់ភ្នំពេញវិញ ពួកគេក៏បំបែកគ្នាចូលផ្ទះរៀងខ្លួន ទាំងទឹកមុខស្លេកៗ សើចលែងចេញ។
«វណ្ណាមកវិញហើយអ្ហីកូន? ដូចឆាប់? ក្រែងថាទៅពីរយប់??» ម្ដាយវណ្ណាសួរ។
«ទៅអត់សប្បាយផង! » វណ្ណាដោះសា។
«អឺ អ៊ីចឹងឆាប់ទៅងូតទឹកទៅ នឹងអាលមកញ៉ាំបាយ!»
តែដល់បន្ទប់ភ្លាម មិនទាន់បានងូតទឹកផង វណ្ណាដេកស្ប៉ាបលើគ្រែលង់លក់ភ្លេចអស់រឿងកាលពីយប់។
អ្វីមួយកើតឡើងក្នុងសុបិនគេ….
«កុំរត់! ឱ្យតែហ៊ានរត់ទៀត បងនឹងសម្លាប់អូនចោលហើយ!» បុរសម្នាក់កំពុងរត់តាមនារីម្នាក់ពីក្រោយ ដោយក្នុងដៃមានកាន់កាំបិតមួយផង។
នាងមិនតបទៅគេទេ គិតតែពីប្រឹងវែកស្មៅរត់ទីណាត់ទីណែងរកប្រាសអាយូស។
នាងជាមនុស្សស្រីមិនអាចរត់បានលឿន ដូចមនុស្សប្រុសទេ ម្យ៉ាងខ្លួននាងស្គមផង មើលទៅគ្មានបានញ៉ាំអីគ្រប់គ្រាន់ទេ។ នាងកាន់តែប្រឹងរត់ គេកាន់តែស្រែកហៅនាងដោយទឹកមុខឃោរឃៅ ហើយត្របាញ់ជើងរត់តាមពីក្រោយ។ រត់ទៅមុខទៀតបានតែបន្តិច នាងក៏ជំពប់ជើងដួល ហើយបុរសកំណាចក៏មកដល់។ គេចាប់ក្របួចសក់នាងអូសបណ្ដើរបញ្ច្រាសត្រលប់ទៅវិញ កាត់ស្មៅកាត់ខ្សាច់ ទោះនាងស្រែកយំយ៉ាងណាក៏មិនខ្វល់។
មកដល់ផ្ទះ ជនកំណាចនោះក៏ចាប់នាងចងដៃទៅក្រោយជាប់នឹងសសរផ្ទះ រួចក៏ដើរហួសទៅកូនតុបើកថតយករបស់អ្វីម្យ៉ាង។
«ដេតលែងខ្ញុំទៅ! ម៉ាក់ប៉ាខ្ញុំមានលុយច្រើន! ខ្ញុំអាចឱ្យគាត់ឱ្យលុយដេតច្រើនតាមដែលដេតចង់បាន! កុំធ្វើបាបខ្ញុំអីណា!» នាងយំអង្វរបុរសនោះដែលកំពុងឈរបែរខ្នងរករបស់ក្នុងថតតុ។
ពីដំបូង គេស្រែកហៅនាងសុទ្ធតែអូន ចុះហេតុអីនាងបែរជាហៅឈ្មោះគេ ហើយមិនបានប្រើភាសាស្នេហាដែលគេហៅនាង?
«អ្នកណាថាបងចង់បានលុយប៉ាម៉ាក់អូន? បងស្រលាញ់អូន! លុយគ្មានតម្លៃសម្រាប់បងទេ!» គេងាកមកប្រកែកទាំងកំហឹង។
«តែខ្ញុំមិនបានស្រលាញ់ដេតទេ! ឱ្យខ្ញុំទៅវិញទៅ! ដេតនឹងអាចរកមនុស្សស្រីម្នាក់ល្អជាងខ្ញុំ ហើយគេនឹងស្រលាញ់ដេត!» នាងតវ៉ា។
«អ្នកផ្សេងស្អី? បងខំសន្សំលុយទៅចូលស្ដីដណ្ដឹងអូន! តែម៉ាក់ប៉ាឆ្កួតយក៍របស់អូន មិនព្រមលើកអូនឱ្យបងធ្វើអី?! គាត់ចង់បានប្ដីអ្នកមានឱ្យកូនគាត់ណាស់អ្ហេស? អាលូវឱ្យគាត់ដេកឱបរូបថតកូនស្រីគាត់ទៅ!» គេហាក់មិនស្រាន្តកំហឹង ពេលនឹកដល់រឿងអតីត។
គេដើរមកវិញ មានកន្ត្រៃក្នុងដៃ ហើយដៃម្ខាងទៀតលូកមកក្របួចសក់នាងជាថ្មី…
«វណ្ណា!… វណ្ណា!… មានរឿងអីកូន? បើកទ្វារឱ្យម៉ាក់មើល!… វណ្ណា…»
វណ្ណាស្រែកហត់គឃូសភ័យជំនួសនារីកម្សត់ក្នុងសុបិននិមិត្ត….
ប៉ុន្តែហេតុអីក៏គេមកយល់សប្ដិចម្លែកបែបនេះទៅវិញ? នាឡិកាវាយម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ហើយ…. គេក្រោកមិងមាំងទៅបើកទ្វារឱ្យម្ដាយ ហើយរៀបរាប់រឿងទាំងអស់ប្រាប់គាត់…
ម្ដាយវណ្ណាហាក់មិនស្រណុកចិត្ត ក៏ឱ្យវណ្ណាជូនគាត់ទៅវត្តប្រាសាទឱ្យលោកតារំដោះគ្រោះឱ្យ។
ព្រះសង្ឃដែលពួកគេមកជួបនេះត្រូវជាលោកតាខាងប៉ារបស់វណ្ណាដែលបានបួសរៀនចាស់វស្សា និងពូកែខាងគន់គូរផ្លូវងងឹតផង។
លោកតាមានសង្ឃដីកាប្រាប់ថា អ្នកដែលព្រមយករបស់គេ គឺស្ម័គ្រចិត្តជួយគេហើយ!
ម្ដាយវណ្ណាងាកមើលមុខកូន ព្រោះមិនយល់។ មួយសន្ទុះក្រោយមក វណ្ណាក៏នឹកឃើញចិញ្ចៀនមួយវង់ដែលគេទទួលបានពីលោកយាយនៅតាមផ្លូវទៅឆ្នេរនោះ ហើយលោកយាយនោះប្រាប់គេថាមិនឱ្យប្រាប់អ្នកណា។
គេមិនបានដឹងទេថា រឿងពាក់ព័ន្ធនឹងវត្ថុនោះគឺកាលពី២ខែមុន មានការប្រកាសដំណឹងស្វែងរកកូនស្រីអ្នកលក់មាសនៅផ្សារអូរឫស្សីម្នាក់ដែលល្បីថា ត្រូវគេចាប់ជំរិតយកទៅបាត់ដំណឹង។
វណ្ណាស្រមៃដល់នារីបាត់ខ្លួនដែលចាន់បានអានលើក្រដាសខ្ចប់ចេកចៀន។ តើនាងឬដែលជាម្ចាស់ចិញ្ចៀន? ហើយនឹងជានារីកម្សត់ក្នុងសុបិននិមិត្តរបស់គេ?
«បើកូនខ្ញុំករុណាបោះចោលចិញ្ចៀននោះបានទេ លោកតា?» ម្ដាយវណ្ណាសួរ ព្រោះបារម្ភពីសុវត្ថិភាពកូន។
«ទោះចៅវណ្ណាចោល ក៏ចិញ្ចៀននោះទៅណាមិនឆ្ងាយពីគេដែរ! ព្រោះនេះជាវាសនាដែលគេត្រូវតែជួយនាង! ទៅកន្លែងដើមដែលចៅទទួលបានរបស់នោះ ហើយស្វែងរកព្រលឹងនាង មុនពេលដែលនាងលែងអាចចូលខ្លួននាងវិញបាន! ព្រលឹងនាងចេញពីខ្លួន៦ថ្ងៃហើយ! បើលើសពី៧ថ្ងៃ នាងនឹងចូលខ្លួនវិញលែងបាន ហើយមិនអាចទៅចាប់ជាតិបានទៀត!»
«មានពេលតែមួយថ្ងៃទេ?!»
ក្រាបបង្គំលាលោកតាចេញមកវិញ វណ្ណាទាក់ទងទៅមិត្តគេជាបន្ទាន់រៀបរាប់ដំណើររឿងប្រាប់ពួកម៉ាកទាំង៣ រួចក៏នាំគ្នាទៅរកគ្រូខ្មែរម្នាក់ដែលល្បីខាងបញ្ជាន់រូបនៅម្ដុំកៀនស្វាយ។
ផ្ទះយាយគ្រូនៅក្បែរកូនព្រែកតូចមួយដាច់តែឯង។ ពេលដើរទៅដល់ ពួកគេខំអើតមើលមិនឃើញមានមនុស្សសោះ មានតែផ្ទះស្ងាត់និងឆ្មាខ្មៅមួយក្បាលនៅក្បែរជណ្ដើរសម្លឹងមកពួកគេដោយភ្នែកពណ៌លឿង។ ភ្លាមៗ ពួកគេស្រាប់តែភ្ញាក់ព្រើត ព្រោះឮសំឡេងយាយគ្រូនោះស្រែកឱ្យឡើងមកខាងលើ ហើយក្រឡេកទៅមើលលើផ្ទះ ឃើញគាត់មកឈរក្បែរមាត់បង្អួចសម្លឹងមកតាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង។
គ្រូបញ្ជាន់រូបនោះដូចដឹងរឿងមុន ក៏បានឱ្យវណ្ណាដោះចិញ្ចៀននោះមកដាក់លើជើងពាន រួចមាត់សូត្រជីបអូចៗ ដៃកាន់ធូប៥សរសៃសូត្រផ្លុំទៅលើចិញ្ចៀននោះ ២ទៅ៣នាទី ទម្រាំរូបគាត់ប្រែទៅញ័ររញ្ជួយអស់ខ្លួនពីក្បាលដល់ចុងជើង លេចចេញមុខមនុស្សស្រីវ័យម្ភៃជាងម្នាក់។
អេះអុញៗ កេះកៀវគ្នាក្នុងសភាពភ័យ វណ្ណាលេបទឹកមាត់ក្អឹក សួរញ័រៗទៅកាន់រូបនារីក្មេងនោះ៖
«គឺនាងមែនទេដែលជាម្ចាស់ចិញ្ចៀន?»
«មែនហើយ! បងជួយខ្ញុំផង! ពេលនេះព្រលឹងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចុះខ្សោយហើយ ព្រោះខ្ញុំជិតដល់ពេលចូលរាងកាយខ្លួនឯងលែងបានហើយ!»
«ចុះហេតុអីព្រលឹងនាងចេញពីខ្លួនបែបនេះ?» ហាក់លែងសូវខ្លាច វណ្ណាសួរបន្ត។
«គឺគេខាបព្រលឹងខ្ញុំចេញពីខ្លួន ដើម្បីកុំឱ្យរត់ចោលគេ!»
«គេនោះ គឺដេតនោះមែនទេ?»
នាងមិនតប តែងក់ក្បាលបញ្ជាក់ចម្លើយថាត្រឹមត្រូវ។
«ចុះឥលូវ ខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងណាទើបអាចជួយនាងបាន?»
«បងត្រូវទៅផ្ទះដេត ហើយរករូបក្រមួនដែលគេស្មូនដោយយកសក់ខ្ញុំទៅសូត្រខាបព្រលឹងខ្ញុំចេញនោះ និងនាំរាងកាយខ្ញុំមកឱ្យគ្រូយាយនេះហៅចូលខ្លួនវិញមុនយប់ស្អែក! បើមិនអ៊ីចឹង ខ្ញុំលែងបានក្លាយជាមនុស្សហើយ!»
«ចុះពួកខ្ញុំធ្វើម៉េចដឹងថា ផ្ទះអាម្នាក់ឈ្មោះដេតនោះនៅឯណាទៅ?» វិបុលលាន់មាត់ឥតព្រាងទុក។
«ទៅតាមផ្លូវឆ្នេរដែលពួកបងទៅកាលពីម្សិលមិញទៅ ហើយខ្ញុំនឹងសុំឱ្យគ្រូយាយនេះខាបព្រលឹងខ្ញុំចូលក្នុងចិញ្ចៀននេះសិន ដើម្បីប្រាប់ផ្លូវពួកបង!»
ថាហើយ រូបគ្រួបញ្ជាន់រូបនោះក៏ទៅជារញ្ជួយម្ដងទៀត រួចដួលត្មោលទៅលើក្ដារផ្ទះ ទំនងព្រលឹងនាងចេញទៅវិញហើយ។
ក្រោយពីបានដឹងរឿងហើយ បុរសទាំង៤ចេញពីភ្នំពេញម្ដងទៀតយ៉ាងតក់ក្រហល់ សូម្បីតែចាន់ក៏លែងខ្លាចដែរ ព្រោះចិត្តចង់ជួយជីវិតមនុស្ស។ ដោយមានការប្រាប់ផ្លូវពីវិញ្ញាណនារីក្នុងចិញ្ចៀន ពួកគេទៅដល់ឆ្នេរនោះម្ដងទៀតនៅម៉ោង៤ល្ងាច។
ពួកគេចតឡាននៅអែបផ្លូវដែលមានស្មៅក្រាស់ៗជួយបាំង ហើយដើរចូលទៅផ្ទះស៊ីដេត បុរសរោគចិត្តដោយមានចិញ្ចៀននៅនឹងដៃវណ្ណា។ ទៅដល់ គេឃើញបុរសនោះដើរចេញមកទំនងក្រេវក្រោធ ព្រោះមិនសមថាគេខំគេចមកដល់ទីនេះហើយ នៅមានអ្នកមកតាមរកឃើញទៀត។ បុរសយើងទាំងបួនធ្វើជាវង្វេងផ្លូវ ហើយសុំផ្ទះបុរសនោះស្នាក់មួយយប់ ព្រោះគ្មានអីធ្វើដំណើរ ហើយមិនស្គាល់ផ្លូវផង។ ស៊ីដេតព្រមឱ្យអ្នកទាំង៤ដេកនៅក្រៅមាត់ទ្វារ ហើយហាមចូលក្នុងផ្ទះ ព្រោះគេមានប្រពន្ធទើបកូនខ្ចី។
អ្នកទាំង៤ក៏ធ្វើជាយល់ព្រម ហើយនាំគ្នាធ្វើជាដេកលក់បានមួយសន្ទុះ វណ្ណាលួចក្រោកឡើងមើលតាមប្រលោះជញ្ជាំងបាក់បែកតូចមួយ ឃើញក្នុងផ្ទះពិតជាមានរាងកាយនារីរងគ្រោះនោះមែន។ នាងអង្គុយលើកៅអីតែគ្មានវិញ្ញាណ ហើយស៊ីដេតកំពុងអង្គុយក្បែរបញ្ចុកបាយនាង ទាំងដែលនាងមិនអាចហើបមាត់ ហើយកំពប់ជ្រុះប្រឡាក់ពេញខ្លួនទើរពេញដី។ គេឮបុរសនោះរអ៊ូអុះៗម្នាក់ឯងនៅពីមុខរាងកាយនាង៖
«មានអាអ្នកមកចង់រំខានក្ដីសុខយើងទៀតហើយ! តែអូនកុំព្រួយអីវី បងនឹងនាំអូនទៅកន្លែងផ្សេងដែលពួកវារកយើងលែងឃើញ! បងចង់តែសម្លាប់ពួកវាចោលទេ តែបងបានសន្យានឹងអូនហើយថា ឱ្យតែអូនលែងរត់ចោលបង បងនឹងលែងធ្វើបាបអ្នកណាទាំងអស់!»
ស៊ីដេតធ្លាប់រៀនរបៀនខាបព្រលឹងពីសាច់ញាតិគេកាលពីនៅក្មេង ហើយពេលនេះដោយសារតែខ្លាចនាងរត់ចោលគេ គេសុខចិត្តប្រើរបៀននោះមកខាបវិញ្ញាណនាងចេញពីខ្លួន ទោះបីត្រូវរស់នៅជាមួយរាងកាយដែលដូចសាកសព ក៏ល្អជាងត្រូវភ័យព្រួយខ្លាចនាងរត់ដែរ។
វណ្ណារេភ្នែកទៅកន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងផ្ទះ ប្រាថ្នារកមើលរូបក្រមួនតំណាងឱ្យផាវី តែគេរកមើលមិនឃើញសោះ។ គេដើរត្រលប់មកធ្វើជាដេកលក់កុំឱ្យស៊ីដេតកើតចិត្តសង្ស័យ។ ស៊ីដេតក៏បើកទ្វារមកអើតមើលពួកគេទាំង៤មែន។
យប់កាន់តែជ្រៅ ស៊ីដេតអៀវនារីកម្សត់ចេញតាមទ្វារក្រោយ បម្រុងចុះទូកចែវទៅកាន់កោះខាងមុខនោះ។ វាដូចជាគួរឱ្យអស់សំណើចដែលធ្វើដំណើរលើសមុទ្រ ហើយគេមកប្រើទូកចែវ តែគេមិនបានគិតអីទៀតឡើយ ព្រោះអ្វីដែលគេគិតនោះ គឺធ្វើយ៉ាងណារកកន្លែងមួយផ្សេងទៀតសម្រាប់គេនិងផាវី។
វណ្ណាដាស់ម៉ានិតតាមពីក្រោយពួកគេទាំងពីរ តែទម្រាំទៅទាន់ ស៊ីដេតកំពុងចែវទូកខ្វៃៗក្នុងសមុទ្រ ដោយមានរាងកាយផាវីដេកស្ដូកស្ដឹងក្បែរគេនោះផង គឺទៅបានឆ្ងាយគួរសមដែរហើយ។ គេងាកមកថាឱ្យវណ្ណានិងម៉ានិតដែលនៅលើគោកនេះផង៖
«ឯងគិតថាយើងល្ងង់ មិនដឹងគម្រោងឆ្កួតៗរបស់ពួកឯងហ្នឹងអ្ហេស? ចង់បំបែកអូនវីពីយើងផង? គ្មានផ្លូវទេអាពួកឆ្កួតអើយ! ហាហា…» ពេលនេះគេរឹតតែដូចមនុស្សឆ្កួត គឺលែងដឹងអ្វីខុស អ្វីត្រូវទៀតហើយ។
មិនយូរប៉ុន្មាន វិបុលដែលមុននេះបានទាក់ទងប៉ូលិស ពួកគេក៏មកដល់។ ប៉ុន្តែពួកគេគ្មានទូកទេ ធ្វើម៉េចអាចតាមបុរសរោគចិត្តបានទៅ?
ប៉ូលិសបានស្រែកគំរាមបាញ់ បើគេនៅតែប្រឹងបន្តទៅមុខ តែមនុស្សដូចស៊ីដេតលែងខ្លាចស្លាប់ទៅហើយ គេនៅតែប្រឹងចែវទៅមុខស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់ ជាមួយសំណើចសប្បាយចិត្តលាយកំហឹង។ មិនដឹងយ៉ាងម៉េច វណ្ណាក្រឡេកទៅខាងឆ្វេងដៃ ស្រាប់តែឃើញកាណូតតូចមួយដែលអាចជិះគ្នាបានបីបួននាក់។
មិនទុកឱ្យហួសពេល វណ្ណានិងប៉ូលិស២នាក់ទៀតចេញកាណូតទៅភ្លាម ធ្វើឱ្យស៊ីដេតប្រែពីសើចទៅជាស្រឡាំងកាំង ប្រឹងបង្កើនល្បឿនដៃចែវបណ្ដើរ និយាយនឹងរាងកាយផាវីបណ្ដើរ៖
«វាកំពុងតាមមករំខានយើងទៀតហើយវី! តែអូនកុំភ័យ បងមិនព្រមឱ្យពួកវាបានសម្រេចបំណងទេ! យើងនឹងនៅជាមួយគ្នា!»
ពេលទូកប៉ូលិសទៅដល់ ស៊ីដេតលើកកូនកាំបិតមកភ្ជង់រេទៅប៉ូលិសនិងវណ្ណាដូចមនុស្សលែងមានសតិ។ ក្រោយមក ប៉ូលិសក៏លើកកាំភ្លើងភ្ជង់ទៅឱ្យគេដាក់កាំបិតចុះ នាយស៊ីដេតក៏រេកាំបិតមកប្រុងអារកផាវីជំនួសវិញ។ វណ្ណាស្រែកទៅឃាត់ស៊ីដេត៖
«ឯងកុំធ្វើអីនាងណាដេត! ឯងកុំធ្វើឱ្យខ្លួនឯងមានទោសកាន់តែធ្ងន់អី! លែងនាងទៅ!»
«ឯងមកចេះអីរឿងប្ដីប្រពន្ធយើង? យើងស្រលាញ់នាងណាស់! បើឯងហ៊ានតែចូលមក យើងនឹងស្លាប់ទាំងពីរនាក់!»
«តែនាងបានស្លាប់រួចទៅហើយ! គឺឯងជាអ្នកធ្វើឱ្យនាងស្លាប់ជាយូរមកហើយ! ឯងសម្លាប់សុភមង្គល និងក្ដីសុខរបស់នាង! ឯងមិនបានស្រលាញ់នាងទេ! ឯងជាមនុស្សអាត្មានិយម! លែងនាងទៅ!»
«អត់ទេ! យើងគ្មានផ្លូវឱ្យនាងទៅចោលយើងទេ! វី អូនឆាប់ប្រាប់ពួកវាទៅ ថាយើងស្រលាញ់គ្នាណាស់! ប្រាប់ពួកវាទៅ ថាកុំឱ្យមករំខានយើងទៀត! វី អូនប្រាប់ពួកវាទៅ….ហ៊ឺហ៊ឺ…» ស៊ីដេតស្រែកយំរៀបរាប់បណ្ដើរ យកដៃអង្រួនរាងកាយផាវីដែលកំពុងស្ដូកស្ដឹងដូចសាកសពនោះបណ្ដើរ។
«គឺឯងកំពុងធ្វើឱ្យខ្លួនឯងលង់កាន់តែជ្រៅហើយ ទោះបីនាងស្លាប់ឬរស់ ក៏នាងមិនព្រមស្រលាញ់មនុស្សអាត្មានិយមដូចឯងនេះដែរ! បើឯងស្រលាញ់នាងមែន ឯងមិនមែនធ្វើបាបនាងដល់ថ្នាក់នេះទេ! នេះអ្ហេះពាក្យដែលឯងស្រែកក្ដែងៗថា ស្រលាញ់នាង???»
«មិនបាច់មកដៀលយើងទេ! យើងឆ្កួតឬជា វាជាស្នេហារបស់យើងនិងអូនវី! ពួកឯងជាអ្នកក្រៅមិនដឹងរឿងទេ! យើងនឹងស្លាប់ទៅតាមអូនវី លែងឱ្យពួកឯងមករញ៉េរញ៉ៃនឹងយើងបានទៀត!» ថាហើយ គេក៏លើកកាំបិតបម្រុងចាក់ទ្រូងខ្លួនឯង….
ផូង… ស្នូរគ្រាប់ភ្លើងទី១របស់ប៉ូលិសបាញ់ចំដើមដៃរបស់ស៊ីដេតធ្វើឱ្យគេគ្រវែងកាំបិតធ្លាក់ទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ តែគេនៅអាចទប់ជំហរមិនឱ្យធ្លាក់ទៅក្នុងទៅទឹកបាន។ ឃើញពេលគេកំពុងបាក់ជំហរបែបនេះ វណ្ណាក៏ចុះទៅក្រៀកចាប់គេឱ្យប៉ូលិស ព្រោះនៅជាប់គ្រាប់ភ្លើងនោះ ប៉ូលិសបានលាបសារជាតិថ្នាំសន្លប់ដើម្បីឱ្យគេបាត់ស្មារតី។ រួចក្រុមប៉ូលិសក៏បាននាំពួកគេទាំងអស់គ្នាមកដល់លើគោកវិញដើម្បីចាត់ការ។
នៅឯផ្ទះនាយស៊ីដេតឯណេះវិញ ចាន់កំពុងតែតាមរករូបស្មូនដែលតំណាងឱ្យផាវីមិនឃើញសោះ។ ឬមួយក៏នាយស៊ីដេតនោះយកទៅតាមខ្លួន ហើយជ្រុះចូលទឹកពេលប្រទាញប្រទង់នៅលើទូក? ចាន់រេភ្នែកមើលពេញក្នុងផ្ទះនៅតែមិនឃើញ មិនថាក្នុងថតតុ កន្លុកកន្លៀតណាទេ។ តែគេចោលភ្នែកទៅក៏ឃើញរូបថតផាវីនៅជាប់ជញ្ជាំង ហើយទំនងមានសរសៃអ្វីនៅជាប់ពីខាងក្រោយ។ ពេលដោះរូបថតនោះចេញមក ឃើញថាជញ្ជាំងមានរូងបួនជ្រុងមួយដែលដាក់រូបស្មូនពីក្រមួននោះមែន។
រកឃើញអ្វីគ្រប់យ៉ាងហើយ ពួកគេទាំង៤ក៏នាំរាងកាយផាវីមករកគ្រូបញ្ជាន់រូបនៅកៀនស្វាយឯណេះវិញភ្លាម ព្រោះខ្លាចមិនទាន់ពេល ព្រោះព្រលឹងនាង វណ្ណាក៏ទាក់ទងលែងបានដែរ។
នៅផ្ទះយាយបញ្ជាន់រូប រាងកាយផាវីត្រូវគេដាក់ដេកស្ដូកស្ដឹងនៅពីមុខចានជើងធូបមួយសំណុំ ទៀនកំពុងឆេះរេចុះឡើងមួយគូ និងរូបស្មូនរបស់នាងដែលមានរុំភ្ជាប់សក់របស់នាងផង។ យាយគ្រូសូត្រចាប់ផ្ដើមពិធីហៅព្រលឹងនាងមកវិញ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ផាវីក៏ដឹងខ្លួនវិញដូចមនុស្សធម្មតា។
អាចថានេះគឺជានិស្ស័យ វណ្ណានិងផាវីក៏ចាប់ផ្ដើមស្រលាញ់គ្នា។ ហេតុនេះទើបនាងពឹងឱ្យខ្មោចលោកយាយនៅផ្លូវចូលឆ្នេរនោះ ក្លែងជាមនុស្ស ហើយប្រគល់ចិញ្ចៀនរបស់នាងទៅវណ្ណាដើម្បីជួយនាង។ វណ្ណានិងផាវីក៏បានរៀបការនឹងគ្នាដោយមានសម្លាញ់អាប់ទាំងបីធ្វើជាអ្នកកំដរ។ ចំណែកបុរសរោគចិត្តស៊ីដេតកំពុងនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យវិកលចរិត ដើម្បីព្យាបាលជំងឺផ្លូវចិត្ត និងត្រូវទទួលទោសតាមច្បាប់ពីបទពង្រត់និងបង្ខាំងទុកមនុស្សខុសច្បាប់តាមការសន្មត់របស់ច្បាប់។
ការពិត គ្មានឆ្នេរសុខសាន្តអីនោះទេ វាគ្រាន់តែគម្រោងការរបស់ខ្មោចដែលនៅកន្លែងកប់ខ្មោចនោះ ដើម្បីឱ្យអ្នកទាំង៤បានទៅដល់កន្លែងស្នាក់នៅរបស់នាយស៊ីដេតប៉ុណ្ណោះ។ ហើយកាណូតនោះក៏ក្រុមខ្មោចនោះជាអ្នកចាត់ការជួយដែរ! គិតទៅ ខ្មោចក៏ចេះរៀបគម្រោងការបោកមនុស្សដែរតើ!
